आम्ही दोघेही पडल्या पडल्या गुणगुणत होतो,

'रूह से चाहने वाले आशिक़,
बातें जिस्मों की करतें नहीं...|'

रेडिओवर चाललेलं हे गाणं ऐकता ऐकता त्याच्या केसांत बोटं फिरवत मी सहजच त्याला म्हटलं,
"जर का मीही आयुष्यात ही अशी चूक केली तर.?"
"तुला कळतंय ना तू काय म्हणतेय ?" तो अच्चानक अग्रेसिव्ह होऊन उठलाच...
"अब्सुल्युटली... सांग ना नेमकं काय होईल तु मला सोडून जाशील.?, मी सहजच म्हणत होते.
"तसा कुणी आहे का.?" त्याला पटापट साताठदहा प्रश्न विचारायचे होते लक्षात आलं माझ्या.
"असेलही. तुझ्या उत्तरावर पुढे सांगायचे की नाही ठरेल." मी त्याची फिरकी घेण्याच्या मूडमध्ये म्हटलं.
"तु असा जीव टांगणीला का लावतेयस.? आधी सांग काय झालंय नेमकं...? हॅव यू किस्ड इच अदर ?"
"डोन्ट गेट पजेसिव्ह. शांततेत बोलूया या विषयावर?" त्याने डायरेक्ट किस्सबद्दल विचारलं तेव्हा ठरवलं आता सिरियस्लीच बोलण्याची गरज आहे.
"हो... डिपेंड करतं की तू नेमकं काय केलयं.?" त्याचा दृष्टीकोण त्याच्या उत्तरांतून अजून जास्त कळत चालला होता. मीही कंटिन्यू केलं.
"आर यू सिरियस ? म्हणजे तु म्हणतोयस की, तु मी काहीतरी केलंय यावरून आपलं इतक्या वर्षांच नातं तोडून टाकशील.?
म्हणजे मीठी मारली असेल तर कशी मिठी?, कितीवेळ आणि का ? ? किंवा मग किस्स असेल तर कसा किस.? लिपलॉक की गालावर...? किंवा त्यापुढे इफ वी एन्ड अप इन बेड मग तर तिथे तु कुठलीच शक्यता न ठेवता ते नातं तोडून टाकणार असंच नं ...?"
"इट्स ऑब्वियस माय लव्ह!" हे त्याने ज्या टोनमध्ये म्हटलं, त्याने माझा राग वाढत चालला होता. कारण त्याला माझी याबद्दलची मतं, दृष्टीकोण चांगलाच माहिती होता. त्यामुळे त्याच्याकडून येणाऱ्या प्रत्येक उत्तरावर मी शॉक होत होते. तरीही धुसर सगळं स्पष्ट व्हावं म्हणून मी प्रश्न विचारला...
"ओह्के...! आणि जर का आम्ही हे सगळं केलं असेल म्हणजे मीठीत घेण्यापासून किसपर्यंत आणि त्याहीपुढे जाऊन तु जो विचार करतोय तेही घडलं असेल तर.?"
"_______" तो काहीच बोलला नाही.
मी कंटिन्यू केलं,"आणि जर का तसं काही आमच्यामध्ये घडलं असेल आणि यापुढे आम्ही एकमेकांना भेटणारही नसू असं ठरवलं असेल तर? त्यामुळे यापुढे आमचा एकमेकांशी कसलाच संबंध येणार नसेल. तरीही तुला प्रोब्लेम असेल.?"
"तु आता खरंच माझ्या डोक्यात जातेयस. मला सुचत नाहीये काय बोलू... मला क्लियर सांग काय झालं आहे नेमकं.?"
"उम्म्म्मम्मम्मम,
मी फक्त विचार करत होते की जर लोकं म्हणतात, एकमेकांवर प्रेम करणाऱ्या त्या दोन्ही व्यक्तींनी एकमेकांशी प्रामाणिक असलं पाहिजे. त्यातील एकाही व्यक्तीने त्या व्यक्तीव्यतिरिक्त तिऱ्हाइत व्यक्तीशी नातेसंबध (स्पष्टच म्हणायचे तर लैंगिकसंबंध) ठेवले तर ती व्यक्ती आपल्या प्रिय व्यक्तीला फसवत असते."
त्याच्या चेहऱ्यावरचे भाव माझ्या प्रत्येक वाक्याला बदलत होते ... मी बोलत राहिले...
"पण मी खूप दिवसांपासून गोंधळात पडलेय. म्हणजे बघ हां नात्यात असलेली ती व्यक्ती आणि तिऱ्हाइत व्यक्ती एकमेकांकडे आकर्षित होतात. त्यांच आकर्षण कुठल्याच मार्गाने भावनिक नसतं. त्यामुळे त्यांच्या आकर्षणात निव्वळ निव्वळ ओढाताण असते एकमेकांच्या शरिराची. आणि ते आकर्षण थांबणही शक्य नसतं मग एका अशा अघोऱ्या क्षणी ती दोघे तो क्षण बिनधास्त अनुभवून घेतात. काही बेफिकिरीने, काही गिल्टने ..."
"तुझा मुद्दा कळेल मला स्पष्ट.? तु या विषयाबद्दल सकारात्मक दृष्टीकोण मांडून स्वतः जे काही केलंय त्याचं समर्थन करत नाहीयेस बरोबर?"
"आधी मला बोलू दे पूर्ण !
म्हणजे बघ नं मी एकदा तुला विचारलं होतं की, एखादी व्यक्ती आपल्याला का आवडू लागते.? किंवा त्याच व्यक्तीच्या प्रेमात आपण का पडतो.? तेव्हा तुच म्हणाला होतास नां, 'प्रेम हे भावनिक टेलिपथी जुळल्यावर, विचार जुळल्यावर होतं. असं खूप कमी व्यक्तींबद्दल वाटतं आयुष्यात. आणि माझ्यासाठी ती व्यक्ती 'तु' आहेस...'
तर मग तुझ्या म्हणण्याप्रमाणे विचार केला तर मला एक प्रश्न सारखा पडतोय की, तिऱ्हाइत व्यक्तीने तुझ्या प्रिय व्यक्तीच्या निव्वळ त्वचा म्हणवणाऱ्या त्या शरीराला स्पर्श केला तर तु नातं तोडण्याचा इतका टोकाचा निर्णय का घेतोस.?"
"मला ना...______"
"तु थांब ... तुला आत्ता काही बोलता येणार नाही, किंबहुना सुचणारच नाही.
मला माहितीये तुला काय म्हणायचे आहे. हेच ना की, ज्या व्यक्तीवर आपण प्रेम करतो त्या व्यक्तीच्या हक्काचा तो स्पर्श असतो. तो त्या व्यक्तीच्या नावे केलेला एक 'स्वर्गीय क्षण' असतो."माझ्या या वाक्याने त्याच्या कपाळावरच्या रागीट आठ्यांचा शीण किंचित ओसरल्याचं जाणवलं. ही फक्त एका बाजूने विचार करतेय हा त्याचा भ्रम मी त्या एका वाक्याने दूर करत पुढे बोलू लागले...
"पण मग जर मी तो क्षण दुसऱ्या कुणा व्यक्तीबरोबर अनुभवला म्हणजे त्यानंतर मी तो क्षण तुझ्याबरोबर तितक्याच गहिरेपणाने अनुभवू शकणार नाही असं काही असतं का.?...
मग तर तुझा मागच्या चार प्रेयसींबरोबर तो क्षण आधीच अनुभवून झाला आहे. मग.?"
"तुमच्यात खरंच तसं काही घडलंय का.? मी शांततेत विचारण्याचा प्रयत्न करतोय हां... तू बाकीचे संदर्भ काय सांगत बसलीयस .. कित्ती ताणवणार आहेस अजून. घडाघडा काय ते बोलून टाक ना यार्र आता..." तो अंगाशी आलेलं सगळं सावरून बोलत होता.
"बघ हं... म्हणजे सध्याच्या परिस्थितीला तुला मी खुप बालिश वाटेल. पण एवढंच सांगावंस वाटत होतं, प्रेम आहे ते. त्यात शारीरिक क्षण महत्वाचा असतोच. कदाचित तोच असा क्षण असतो जिथे ती प्रेम करणारी दोघे या दुनियेपासून, सगळ्या स्वार्थापासून दूर होतात नि एकमेकांशी शरिराने तर जोडले जातातच पण ते भावनेनेही एकत्र येतात.
आकर्षण असतं तिथे फक्त शरीर ती क्रिडा उपभोगत असतं परंतु जिथे प्रेम असतं तिथे त्या व्यक्तीचा रोमरोम ते उपभोगून सुखी होत असतो. याशिवाय हा ज्याचा त्याचा वैयक्तिक प्रश्न की त्याने कुणाबरोबर शारीरिक संबंध ठेवावे.
पण आपल्या नात्यात, आतापर्यंतच्या या नाजूक संवादात मला अपेक्षा होती की, तू एकदा तरी काळजीपोटी विचारशील की,' तु तुझ्या मर्जीने तो क्षण अनुभवलास का.? किंवा कोण आहे तो मुलगा..? असं का घडलं अचानक.? किंवा मग माझा तुझ्यावर पूर्ण विश्वास आहे तु असं काही करणारच नाहीस... किंवा तसं काही घडलंय तर मला नीट सांग काय झालं आहे, आपण त्यावर सोल्युशन काढू...
आणि सोल्युशन काही उरलंच नसतं तेव्हा तु खुशाल त्या नात्यापासून मोकळा झाला असता तर काहीच वाटलं नसतं.
आपला संवाद सुरु झाल्या झाल्या तुझं ते ओव्हरपजेसिव्ह होणं मी मान्यही केलं कारण मला माहितीये प्रेम हे आकर्षणाशिवाय पुर्ण होणारे का ...? पण त्यानंतर तु ज्या अतिअविश्वासाने सगळं काही बोललास त्यामुळे मी मुद्दाम हे विरुद्ध फासे टाकले आणि तुझा 'नात्याचा आदर करतो. माझा तुझ्यावर पूर्ण विश्वास आहे वगैरे वगैरे वगैरे' मुखवटे अस्से गळून पडले त्यावरून तरी वाटतंय मीच कुठेतरी या नात्याचा पुन्हा विचार करण्याची गरज आहे.
बाय द वे, मी फक्त त्या गाण्याचे शब्द ऐकले,
"रुह से चाहने वाले आशिक़,
बातें जिस्मों की करतें नहीं...|"
नि कल्पनेने तुला हा प्रश्न विचारला.
पण या तुझ्या एकंदरीत अज्ञानी रिॲक्शनवरून एक सांगावसं वाटतंय,
"रुह और जिस्म पत्तीया दोनों एकही पेड कीं है।
दोनों के बीच एक बारीकसा धागा हैं उसें समझने में जल्दबाजी कर दीं हैं तुमनें|"

त्यामुळे शरीर आणि आत्म्यातील तो धागा शोध,
समज,
आत्मसात कर,
त्यातील वास्तव 'प्रत्यक्षात' पचव,
मग भेटू आपण...
बाय!

आणि जर का आपला सगळा शृंगार झाल्यानंतर पाऊस आला तर ?? 

त्याने सफेद गुलाब दिलं....

पण मला लालच हवं होतं...

म्हणून मग मी त्या गुलाबाला सफेद म्हणू ,पांढर म्हणू कि ढवळ म्हणू कळत नव्हतं....
मी तोंड वाकड केलं नशीब त्याला कळलं.
मी आधीच खुssssप चिडले होते. वर त्याने हा असा प्रश्न विचारला.... तो म्हणतो तसं डोळ्यांत रागाच मडकं भरलं होत माझ्या...
मी त्याला प्रत्युत्तर केलं,"तुझं तुच ठरवं , मला काय विचारतो ? याचा अर्थ काय म्हणे ? ....पण तुला खरचं लाल गुलाब नाही आणवलं ? तुला ना कळतच नाही...दिवस कोणता? महत्व काय ... तु ना ... "
"शूऽऽ.....एकदम चुप्प्प.... " त्याने मला शांत केलं.
माझा हात हातात घेतला. त्या रागाने भरलेल्या मडक्यात प्रेमाचे थेंब ओतावे तेवढ्या आर्ततेने बघत तो म्हणाला, " बाळा, हे गुलाब कुणाला देतात, माहिते ?
मी सांगतो, आपण सफेद गुलाब त्या व्यक्तीला देतो , ज्या व्यक्तीबद्दलच प्रेम अविरत,अखंड,अमर्याद नि निर्मळ या तुझ्या शब्दांच्या चौकटीपल्याड असतं. जिथे प्रेम व्यक्त करायला शब्द अपुरे असतात. 'आईवर जेवढ निस्वार्थी प्रेम करतो तेवढच तुझ्यावरही करतो ' हे सांगण्यासाठी हे खास सफेद गुलाब .... पण खर सांगु? माझ्या या लालबुंद गुलाबासमोर हे माझ विकतचं गुलाबही रंग गाळून बसलय गं.."
            "एएएsss अजिबात हसू नकोस एएएssss नक्को ना ... तो लाल रंग गुलाबी व्हायला लागला बघ ... आतातरी समजलं सफेदच गुलाब का ? "
           ईश्यय्य्य . हे काय होतं.. एक सेकंद काय बोलाव सुचेच ना ....मेरे ओठों की हँसी आँखोंतक पोहोंच गयी...त्याच्या भावनेने स्तब्द झाले मी ....लाजेने चुर झाले होते,ओशाळले होते मी. ज्याला किनारा समजत होते, तो तर प्रेमाचा अख्खा समुद्र घेऊन उभा होता ...
मी ओठ चावत,लाजत ,डोळ्यात माफीचा भाव आणत, त्याच्या कानात म्हटल .....
.
"ते सगळ ठिके पण मग अजुन एक फुल आणलं असतं तर? काय झाल असत हां ? लालही नि पांढराही ? "
माझ्या या चौकस बिनबुडाच्या प्रश्नावर दोघे मनमुराद हसलो नि त्याच्या नजरेत माझा गुलाब फुलला...
फूलोंके रंगों में मैंने सिर्फ रंग तराशे । उसने आज उन्ही रंगोंमें मुझे ढूंड लिया  ।।
नयी थी मै|

कधीकधी वाटतं या त्याच त्या आयुष्यात खूप अडकलेय मी.

तशी खास कम्प्लेंट नाहीये पण इथे सगळं काही आहे ... पण नको असेल हे सगळं काही तर ...?
माणूस म्हटलं की सगळ्यात आधी काय येते तर त्याची इमेज ... आह ! गैरसमज नको ... इमेज म्हणजे माणसाची विशिष्ट व्याख्या...
पण माणसाला नाहीये या सगळ्याची गरज ...
"कधी या सगळ्यापलीकडे गेलियेस...?" आज मीच स्वतःला प्रश्न केला ...
"नाही...." हे माझं मला उत्तर स्वाभाविकच होतं .
"कारण तू विनाकारण नकळत अडकत गेलीये या विश्वाच्या भावना आणि इमोशनल बॉन्डिंगमध्ये ...
फक्त एकदा स्वतःला विसर... या जगातल्या सगळ्या मोहमायेला, इथल्या तुझ्या नात्यांना, तुझ्या गरजेला विसर .. आणि मग बघ तुझ्या डोळ्यांना काय दिसतंय ... जे स्पष्ट दिसेल त्या गोष्टीसाठी तु बनली आहेस..." इतकं सरळ माझ्या मनाने सांगितले.
तेव्हा मी बोलायला लागले स्वतःशी ... छे ! हे फक्त सिनेमातच दिखाव्यासाठी होतं असं नाही... आपलं मन खरच बोलतं आपल्याशी. विषय फक्त त्याच्या फेवरमध्ये असावा...
मला म्हणे,
"तुला माहिते, आइ ऑल्वेज ड्रिम्ट ऑफ अ रोड ट्रिप....... मला पण असं बाइक काढून कुठल्याच काळजी नात्याविना फिरायला जायचंय, एक रोडट्रीप स्वतःसाठी करायची आहे ...

 पण या गोष्टींमधून बाहेरच नाही पडता येत गं...
आता तूच बघ ना, काल घरी यायला थोडासा काय उशीर झाला म्हणजे जास्तीत जास्त १२ वाजले असतील पण घरचे किती चिडले त्यावर... त्यात मग एक्स फॅक्टर म्हणजे मी मुलगी ...
तिच ती टिपिकल भारतीय मानसिकता... मग कशी पडणार यासगळ्यातुन बाहेर...?
तुझी उत्तरं तुझ्याकडे चोख तयार आहेत गं... म्हणजे तुला माहिते घरचे काळजीने म्हणतात वगैरे (घरच्यांचा आदर कुठेच झुकू देत नाही असं हे भारतीय संस्कृतीच वैशिष्ट्य)
तर्र ... त्यांची काळजी बरोबरच आहे ... त्यांनी तुला मुलगा म्हणून वाढवलं. पण विशीपासून समाजासाठी तू मुलगी झाली म्हणून त्यांनी तुला तुझ्या मुलगी असल्याची जाणीव करून द्यायला सुरुवात केली...
श्या! यार पूजा..... तु पुन्हा ते फेमिनिज्मकडे वळतेय ... "
"काय खोट आहे मग त्यात ....?" माझं मलाच प्रश्न केला मी.
"आता तूच बघ ना, स्वप्न आहे पण मुलगी आहे आणि मुलगी आहे म्हणून काही स्वप्न स्वप्नच आहेत ...
सहीच बोलला होता कुणीतरी, 'मुलगी होणं सोप्प थोडीच आहे, कित्येक स्वप्न तर जन्म घेतानाच मारून टाकावे लागतात ...'  आणि मी तर काही स्वप्न झोपेतच पांघरुणाआडच मारते... त्याच काय असतं ना, एकतर तुम्ही स्वप्नच जगू शकता, नाहीतर लोकांची मन सांभाळू शकता.
आता माझ्यासारखीने विचार केला, करू कि दोन्ही एकाच वेळी. दुनियेला नाही जमलं तुला जमणार बग्ग...
साल्ला असं म्हणत म्हणत आवरायला काढली बॅग ...
गूगलला जाऊन सर्च केलं 'जगप्रवासावरील प्रसिद्ध पुस्तके (बेस्ट ट्रॅव्हल बुक्स ऑफ ऑल टाइम).' कित्ती पुस्तकं आहेत बाब्वा!
कित्ति वाचतात लोकं आणि कित्ति लिहितात लोकं म्हणजे कित्ति फिरत असणार ही लोकं .... आणि आपण अडकलोय सटवाईच्या संसारात...
ए सर्च तर करत होते पण पुस्तक घरी पोहोचायला एखाद दोनचार दिवस गेलेच असते ... त्यापेक्षा सॅमकडुनच एखाद पुस्तक मागवून घ्यावं म्हटलं (सॅम;आमची शेजारी) . टिप्पिकल शेजारीये...
चांभारचौकश्या नुसत्या .." आय्या म्हणजे तुला आई हो म्हणाली जायला ... माझी आई तर दळण घ्यायला पण पाठवत नाही, तुला डायरेक्ट रोडट्रीपला. ? माझ्या आईला सांगावं म्हणतेय... "
"पुस्तक मिळेल ? "
सो अशाप्रकारे फायनली पुस्तक हातात पडलं. 'एपिक ड्राईव्ह्ज ऑफ दि वर्ल्ड' ...
या जर्नीवाल्या पुस्तकांची कव्हरं भलतीच आकर्षित असतात नाही? ... एक सुगंध होता त्या पुस्तकात 'स्मेल्ल ऑफ माय फ्रीडम ' (माझ्या आझादीचा सुगंध)
तर्र अस करत करत ठरवलं आणि मी निघाले, छान आवरायला सुरुवात केली...
पुस्तक टाकलं, पाण्याची बॉटल टाकली, एक जॅकेट टाकलं, पैसे होते जमा केलेले ते घेतले, स्वतःची बाईक होतीच ती काढली ... आणि निघताना फक्त आईच्या पाया पडले...
आईने मस्तपैकी आशीर्वाद दिला.. चक्क! हो सेम ऱिॲक्शन .... म्हटलं सगळं कस छान होतंय ... आता मागे वळून पहायलाच नको म्हणून चालत राहिले ... तो घराचा कोपराये ना दूर पार, तिथ्थे जाऊन मागे वळून पाहिलं. पाहते तर काय , आईच्या डोळ्यात पाणी आणि एक हात हृद्यावर ..
तिथून मागे फिरावंच लागतं गो, तिथे कुठलाच पर्याय नसतो... ते असंच असतं इलाज नसतो काहीच...
अशाप्रकारे आपण आपलं स्वप्न चोखंदळपणे एका इमोशनल झर्यात वाळत घालून येतो ... माझ्या स्वप्नाचा एव्हाना पापड झाला असेल ... ते घेतलेलं पुस्तक पण धूळ खात पडलंय...
हाश्हह! आज गच्चीवर जाऊन वाचावं म्हणतेय ...

सॅम बरोबरच म्हटली होती, ही पुस्तकं गच्चीत वाचायलाच मज्जा येते ...तिथे आकाश मोकळं असतं.. हवी ती रोडट्रीप काढायची, हवा तो रस्ता शोधायचा, हवी ती बाईक घ्यायची, हवी तशी चालवायची... आकाशाला आझादी आहे म्हणून कसं देखणं दिसतं नाही?  

माझ्या मनाची रोडट्रीप "गच्चीवरची रोडट्रिप" अशा काहीतरी नावाने फेमस करावी म्हणतेय... तिथे कुणाची लुडबूड तरी नसेल, ना उगाचच असलेला नात्यांचा गुंता असेल आणि मुळात म्हणजे 'मी' म्हणून जन्माला आले आहे ना तो 'मी' तिथे असेल... जन्म 'मी' म्हणूनच घेतला पण त्याला जपायचं सोडून सगळं करतो आपण... "
असं करत करत माझं स्वतःशी बोलणं थांबलं खरं, पण स्वप्न वाढली.... स्वप्न वृद्धिंगतच होत असतात. हे स्वप्न स्वप्न नाही राहणार याची काळजी मात्र मी घेईल. एवढं प्रॉमिस करून बारसो बाद ची रोडट्रिप मी आजच रजिस्टर केली. सुकूनभरी उमेद होती त्या चेहऱ्यावर उद्याच्या खऱ्याखुऱ्या रोडट्रीपसाठी...

तो असा समोर बसलाय .. काय बघतोय देव जाणे ! पण मगाचपासून बिंदास्त निरीक्षण करतोय. अशी ताणताण उठेल नि त्याला विचारेल, की 'काय बघत आहात काही प्रॉब्लेम आहे का ?'
पण नाही.... कोणाला बघायला जाताना अस नाही ना बोलत ... ?
काही माणसं न सांगता बघतात. त्यांना बोलता येतं. पण लग्नासाठी सांगून बघतात, त्यांना नाही नं बोलता येत ?
तो अकरावा मुलगा होता, बघण्यासाठी आलेला. त्यामुळे घरचे आधीच खूप त्रस्त होते.
'आता मिळेल तसा मुलगा स्वीकारायचा,तू नाही बोलायचच नाही. त्याच्या होकाराची फक्त वाट पाहायची. ' हा सूर एव्हाना माझ्या अंगवळणी लागला होता. त्यामुळे दोन मिनटांपूर्वी 'तो असं का बघतोय' म्हणून पडलेलं सुतक वॉशरूमला जाऊन आल्यावर संपलं ..
पण पुन्हा तेच ....
केस मोकळे सोडले की तो बघतोय. मग मी हळूच लाजून, हाताने पुढे आलेली ती कुरुळी बट मागे घेते. हे थोड्यावेळासाठी तर मलाही रोमॅंटिक वाटत होतं. पण त्याची नजर माझ्या नाजूकश्या वाफेसारख्या तरळणार्या केसाच्या बटेकडे होती ? तो 'दुसरीकडेच' बघत होता. अर्थात त्याच्या अशा बघण्याने माझ्यावर होणार्‍या परिणामांच त्याला सुतक नव्हतं,तो आकंठ बुडालेला होता बघण्यात ........
मग मी हळूच लाजण्याचा बहाणा करून वॉशरूमला गेले, स्वतःला हे विचारण्यासाठी की तो खरेच योग्य आहे माझ्यासाठी ?
.
आमच्या मागे वाजणारी धून बंद झाली, त्याने समोरुन प्रश्न केला.
'चहा की कॉफी?'
विचारांच्या ओघात कॉफी मागवायची असून मी चहा मागवला...
त्या रेस्टोरेंटच्या बाहेर बिलकुल शुकशुकाट होता. सगळीकडे दमट आणि अंधुकसं वातावरण होत. मावळतीला पिवळसा रंग पसरलेला होता. थंडीच्या दिवसात रात्रीच्या वेळी चहा-कॉफी प्यायला येणारे आणि ऑफीसची घोड-दौड करून आलेले असे मोजकेच लोक होते ..
नखांची नेलपेंट काढण्यात मी मग्न होते.
'तू एरवीसुद्धा शांतच असते का?' त्याने प्रश्न केला.
यावर मी त्याला विचारू का, तुम्ही एरवीसुद्धा असेच रोखून बघता का ...?
पण त्यानीच विषय बदलला ...
बघ.....मी आधीच सगळ सांगून टाकतो,'माझी एक गर्लफ्रेन्ड आहे . आम्ही एकमेकांवर प्रेम करतो. लग्नानंतरही हे असच असेल.'
माझ्या चेहऱ्यावरचे भाव बदलत नाहीत. तो स्वतःतच गुंतुन सगळं एकसकट सांगत असतो ...
'आम्ही लग्नही करणार होतो, पण यू नो ना, जुन्या काळातले लोक. त्यांना एक सभ्य महाराष्ट्रीयन मुलगी लागते आणि त्यात तुझ्या वडलांचे आणि पपांचे खास संबंध. मग ठरलं हे सगळं. पण यात माझी चुक नाही, त्यांच्या आग्रहाखातर मी हे लग्न करणार आहे, त्यापेक्षा एक कर ना तूच नकार कळव...'
.
'आपल्याला निघायला हवं ....' मी म्हटलं.
'चल मी तुला सोडतो ...' त्याने उगाचच म्हणायचे म्हणून म्हटल.
नाही ,नको... मी जाईन.
बाय.. सी..यु सून.
.
बाय :)
.
इतका वेळ आवंढा गिळून बसलेली मी चालायला लागले. खूप रडणार होते मी. पण मला खरेच रडू येईना.
'मी रडावं का ?' किंवा 'का मी रडावं ? आणि तेही अशा व्यक्तीसाठी? ' या प्रश्नांची उत्तरं मी शोधत होते.....
मी मूर्ख होते का ? एवढ होऊनसुद्दा होकाराची अपेक्षा करत होते.
दोन दिवसांनी त्याच्याबाजुने होकार मिळाला .
लग्न ठरलं. सगळे खुश होते. घरातल्यांच्या डोक्यावरच ओझं हलकं झालं म्हणून मीही खुश होते.
'खुश होते मी ?'
.......
हो :)

हृदयाच्या रंगमंचावर छेडलेला तो प्रयोग ... 
स्पंदनं मनात....शब्द ओठांवर... आणि प्रत्यक्षात ?

आज अचानक नाटकाला जाण्याचा योग आला ... मुळात मला व्यावसायिक अनुभवी व्यक्तिंपेक्षा स्ट्रगलर मुलांचे प्रयोग एकांकिका पहायला खरी मजा येते. कारण त्यांनी जीव ओतलेला असतो त्यांच्या त्या स्वप्नामध्ये आणि खुप अलगद सांभाळतात त्या प्रयोगातील प्रत्येक  हावभावाला, लहेजाला, लकबीला...
या एक्साइटमेन्टमध्ये सगळं शेड्युल आदल्या दिवशीच ठरलं होतं...
आज काम करत असताना सकाळी एका गृपशी नजरानजर झाली. स्वतःच्याच गप्पांमध्ये रंगत मी दुर्लक्ष केलं. दिवस नेहमीसारखाच गेला. नाश्ता जेवण करून मी आणि मित्र आम्ही दोघे एकांकिकेच्या ठिकाणी पोहोचलो. सगळा माहोल अप्रतिम होता. सगळ्यांची घाईगर्दी चालू होती. वेगवेगळ्या भावनांचे ते चेहरे जणू एक प्रयोग सादर करत होते असं सहज भासत होतं.
थंडीचे दिवस असल्यामुळे मला वॉशरुमला जायचं होतं, तेच शोधत गेले. तिथे एक मुलगी आधीपासूनच बाथरुम शोधत होती. ती अर्धवट मराठी-इंग्लिश देहबोलीची होती... हे वर्णन यासाठी की ती गेल्या ५ मिनिटापासून बाथरुमच्या समोरून येरझरा घालत होती. शेवटी तिने मला विचारलं, 'Do you know where is the washroom?'
मी म्हटले 'तुझ्यासमोरच आहे.' ती म्हणे यावर प्रसाधनगृह महिलांकरिता असं लिहिलंय. मग तिला सांगितले, बाथरुमलाच मराठीत प्रसाधनगृह म्हणतात. त्यावर मी खदखदा न हसता आम्ही दोघीनी मुकहस्याने पुढची जर्नी केली. हे आवर्जून लिहावंस वाटलं, कारण पहायला आलेल्या मराठी एकांकिकेत ती मला स्टेजवर काम करताना दिसली, आणि तेव्हा मात्र हसू आवरेचना...पण एकांकिकेत फार शुद्ध मराठी बोलली ती, त्यामुळे  हा प्रसंग विसरायला झालं.
हा प्रसंग विसरल्यानंतर तर खरी मज्जा आली.
तो सकाळी दुर्लक्ष केलेला मुळात दुर्लक्ष केलं असं भासवलं होतं, तो गृपही आला ना या एकांकिकेला ...
अहाहा! काय सुरेख सादरीकरण होतं ते. त्याच्या संहितेपासून पात्रांपर्यंत सगळंच परफेक्ट होतं ... खरंतर त्या नाटकाच्या मध्यातच या एकांकिकेवर रिव्युव्ह लिहिण्याच्या मूडमध्ये मी होते. पण ना एक 'पात्राने' त्या स्टेजवरच्या लाईटीच्या प्रकाशात माझ्या काळजात घर केलं. मग अख्खा रिव्युव्ह त्या एका पात्रावरच लिहायचं ठरलं...
तर झालं अस, ब्रेकमध्ये मित्र आणि मी जेवायला गेलो. श्या! जेवणाला काहीच चव नव्हती. उष्ट नको रहायला म्हणून मित्राला ताटातलं थोडं शेअर करायला लावलं... जेवण स्वादिष्ट नव्हतं हे खरं पण नंतरच्या किस्स्याने त्याला शंभरच्या पटीत खमंग केलं.. आमचं जेवण होत होतच आलं... आणि मागून ९-१० जणांचा गृप आला. मी आपलं जेवतच होते... आपल्याला काय फरक पडतो कोणी येवो न येवो...पुढच्या एकांकिकेतला एक शब्दही मिस नको व्हायला, म्हणून माझं भरभर खाणं चाललं होतं त्यामुळे बाकी सगळं गौण होतं.
ए पण.... पाहते तर काय? हा तोच.....
हा तोच, जो मी रंगमंचावर एका भरभक्कम 'भूमिकेत' पाहिला होता. तो प्रत्येकीसारखाच होता पण त्याच्या त्या भूमिकेने मला गराडा घातला ... रंगमंचावर सगळ्यांच्या गर्दीत असुनही तो एकटाच मला प्रकाशात दिसत होता...
त्याचा तो गोरा गोंडस गरगरित मुखडा, त्यात प्रयोगासाठी गालावर लावलेला ब्लश टिळा आणि ते डोळे... ते डोळे, त्यातले भाव इतके स्वच्छ ...
तो समोरच्या टेबलावर येउन बसला... माझ्या हातातला चमचा तोंडातच राहिला आणि 'युवर नाटक वॉज👌 ' मी लिटरली असं पडझडित बोलून मोकळी झाले...
त्याने त्याच राजबिंड्या दिमाखात 'थॅंक्यू सो मच' म्हटलं...
हाय ! ते थॅंक्यू....
ते थॅंक्यू या सगळ्या दिवसातला माझा आवडता शब्द ठरला. थोड्यावेळाने मला ऐकू आलं मित्र बॅकग्राऊंडला म्हणतोय, 'ए भूक्कड, तुला जात नाहीये बळजबरीने कशाला खातेयस? कितीही पाहिलस तरी तो काय डोळ्यात नाही बसणारे ..'
आह! आइ रिअली विश, डोळ्यात भरून घेता आलं असतं त्याच्या त्या बोलक्या डोळ्यांना.
खरं सांगू तर मला अजून भुक लागायला लागली असं वाटत होतं, तो असाच समोर बसावा. मी त्याला बघत बघत  खातच रहाव ... पण नाही ...
माझ्यातली मी जागी होउन मी तडक निघाले...
'मी तिथून निघाले तर होते, पण तो माझ्यातून बाहेर पडत नव्हता ..'
ती हुरहूर होती, ती त्याच्या आकर्षणाने इतकी तीव्र झाली होती. असं वाटत होतं की सगळं जग स्तब्द व्हावं आणि १० मिनिटांसाठी मी त्याला भेटून यावं, छान मैत्री व्हावी आणि फक्त आणि फक्त त्याच्या प्रत्येक नाटकानंतर त्याने माझ्या कॉंप्लिमेंटची वाट पहावी. बस्स एवढं सरळं साजेसं आणि गोंडस असावं सगळं त्याच्यासारखंच....
श्या ! ही मोहमाया माणसाला वेडं करून टाकते. हे सगळ झालं म्हणून मला चहा पण बरा लागेना...
मित्राला म्हटलं 'चहात गुलकंद टाकलंय वाटतं... '
'आहे त्या गुलकंदातून बाहेर ये. सगळं छान लागेल ... ' हे खडूस उत्तर त्याने दिलं. त्यामुळे मी थोड सावरायचा प्रयत्न केला खरा! पण तो व्यर्थच ठरला म्हणायचं.
शेवटी खूप विचार केला आणि त्याचं नाव शोधायचंच ठरलं. सगळे सीन चित्रपटाच्या कथेसारखे पुढे सरकत होते. जिथे सगळा  खेळ माझ्या हातात होता . योगायोगाने सकाळी माझ्या कामाच्यावेळी हातात आलेल्या पॅंपलेटमध्ये त्यांच्या नाटकाचे नाव दिसले ... एकांकिकेचे दिग्दर्शक, सन्हितालेखक सगळं पाहिल्यानंतर अंदाज लावून,  त्यातलं त्याला साजेसं असं नाव निवडलं आणि फेसबुकला सर्च केलं...... आणि
हो ....
हो...
हो... मला त्याचं प्रोफाइल मिळालं.. पुन्हा तोच चेहरा... हायें मैं मर जावा ... केवढा गोंडस आहे तो ...
त्याला मेसेज करावा, सगळं सांगावं, छान कौतुक करावं, त्याआधी फ्रेंडरिक्वेस्ट पाठवावी यातलं मी काहीच केलं नाही, कारण माणूस जवळ आला की माणसावरून काम कसं हे ठरवलं जातं. त्या कलेची ती शुद्ध पोचपावती प्रांजळपणे दिली जात नाही. मला त्याची ती कलाकृती आणि त्यातला  कलाकार अमर ठेवायचा होता आयुष्यात...
आणि आमच्या त्या दोन सेकंदांच्या, दोन शब्दांच्या अदलाबदलीवरुन प्रेमात नाही रे पडता येतं...स्टेजवर त्या लाइटच्या धुरात तो कितीही सुरेख दिसत असला तरी, माझ्या आयुष्याच्या धुरात सूट नाही होणार तो .... कारण मला माहितीये प्रेम आणि आकर्षण. आणि मला हेही माहितीये, 'एक क्षण भाळण्याचा, बाकी सगळे सांभाळण्याचे.'
पण मला या सगळ्याचा बिलकुल पश्चाताप नव्हता. कारण दिग्दर्शक, संहितालेखक,सेटअप मॅनेजर, प्रोड्युसर, आणि हिरोईनही होते मी माझ्या कल्पनेची.
माझ्या मनातला हा प्रयोग उत्तम रंगला होता.
त्याला शोधणं, त्याचं एकाच दिवसात सकाळी सायंकाळी भेटणं. नजरानजरेतून एकमेकांचे ॲटीट्यूड शेअर करणं आणि शेवटी वेगवेगळ्या टेबलवर समोरासमोर बसून दिवस एका रोमॅन्टिक प्रियकरप्रेयसीसारखा घालवतोय हे डोळ्यांनीच पोहोचवणं.
उलट मी खुश होते. कारण माझ्या आयुष्यातलं हे नाटक मी हवं तेव्हा जगण्यासाठी माझ्या आठवणीच्या शिदोरीत भरून घेतलं होतं.
आणि त्यामुळेच आयुष्यात एखादं पात्र असंच होऊन जावं, जे कलाकृतीपेक्षा कलाकार वर्णायला भाग पाडेल.. माझ्या आयुष्यातलं हेच ते पात्र.
प्रेमात सगळ्यांच्याच पडते मी.... पण प्रत्येक माणूस आयुष्यात आयुष्यभर राहतो असं नाही आणि तो ठेवूही नाही. काही व्यक्ती खास आठवणीतच असाव्यात....  

टेबलावर कसलाच केओस नव्हता. फक्त एक पेन, डायरी आणि काॅफी....
शेवटची ओळ टाइप करुन फिनिशिंग लाईनलाच होते, तितक्यात काॅफीच्या बुडबुड्यांनी मला खुणावल्यासारखं वाटलं... आपलं मन प्रत्येक गोष्टीत नवखं शोधत असलं की, हे भास खरे वाटतात. मलाही मॅजिकसारखं खरं वाटलं. त्यानंतर खरी मजा आली.
वि हॅड डेट. आम्ही डेटवर गेलो..

आज तब्बल २ वर्षांनी, रात्री २ वाजता अचानक त्याचा फॉरवर्ड मेसेज आला.
२ वर्षांनीसुद्धा लोक मेसेज पाठवतात, हे मला फार जास्त काल्पनिक वाटायचं. पण त्याचा मेसेज आल्यावर माझाही विश्वास बसलाय.
मग काय..? मध्यंतरीच्या काळात घडलेल्या वाटचालीबद्दलचा उगाचचा औपचारिकपणा झाल्यानंतर आम्ही आमच्या मूळ स्वभावावर आलो.
मी: मला तो मुलगा आवडतो. त्याच्या प्रपोजलचा मी स्वीकार करणार आहे. तुही एखाद्या मुलीवर खरं प्रेम कर रे आता !'
तो : ए मला तूच हव. दुसरी कुणी नको.
मी: बघ मला मुलगा आवडलाय. मी त्याला हो म्हणणार आहे. पुन्हा म्हणायचं नाही तुला प्रियकर आहे वगैरे.
तो: बघ मी नेहमीच तुझ्या भावनांचा आदर करतो, यावेळीही करेल. मला तुझा निर्णय मान्य असेल.
मी: खरंतर तुम्ही दोघे 'मिळून' माझ्यासाठी परफेक्ट आहात. त्यामुळे मला दोघे चालतील. काय करू ?
तो: (चिडलेल्या स्वरात) 'नाही.... तुला एकालाच कुणालातरी निवडावं लागेल.
मी: अहाहा असं का... ? तूच तर म्हणालास, माझा निर्णय तुला मान्य असेल... मग आता ? माझ्या भावनांचा आदर करणार नाही तू ?