हे बाप्पा ...!

हे बाप्पा... 

मनुष्याची शांतता तू...

आर्त भावनांचा अंत तू!

वेध अंतरीच्या वादळांचा,
दाता तू आत्म्यातील स्तब्धतेचा...

तूच भटकलेल्यांचा आधार तू!
माणसाला आकार दिलास तू,

त्यातून तुझ्यासारखाच 'माणूस नावी देव' जन्माला घातलास तू!

पण बघता बघता हा देव स्पर्धेतही उतरवलास तू...
नि बघता बघता मनुष्याच्या मायारुपी दुनियेने जन्म घेतला...

आज माणूस तुला मूर्तीत आकारतो,
स्वआत्म्यातील शाबूत कल्पनांना साकारतो...

कल्पनेतली आत्म्याच्या परिसाला मूर्त स्वरूपी ललकारतो.

हे बाप्पा,
शिल्पाचा तू घडवताना,
गुरु तुझ्यातला पुनः माणसाला, 'देव' घडवू लागतो...
तो कलाकारही मातीपासून देवच घडवू लागतो...

त्याचा तुला घडवण्याचा प्रवास नि तुझा माणसाला देव घडवण्याचा प्रवास, तुझ्या आगमनाने घरात येतो ...

विघ्नकर्त्यापासून विघ्ननाशक तू त्याला बनवत जातो...

घडवणाऱ्या जिवंत हातातून तू स्वतःला घरात नि घरापासून प्रत्येकाच्या टाळ्यापर्यंत नि त्या प्रत्येक टाळीतून त्यांच्या मुखापर्यंत नि मुखातून त्यांच्या आत्म्यापर्यंत जाऊन हक्काने विराजमान होतो नि पुन्हा थाटात भक्तांकडून म्हणवून घेतोस,
दरवर्षी घडवून मला, तू स्वतःतल्या माणसाला देव बनवतो...
त्यासाठीच,
माझ्यातल्या देवाला देव म्हणवू दे, तुझ्यातल्या माणसाला देव बनवू दे!
यावर्षी आणलस मला, पुढच्या वर्षीही लवकर येऊ दे!